Het afgelopen jaar was een rollercoaster

Het verhaal dat ik met jullie deel is natuurlijk heel persoonlijk. Iedereen is uniek en ieder lichaam en brein werkt anders. Daarom is het goed om te onthouden dat ik absoluut geen coach of dokter ben en puur mijn verhaal deel met jullie. Wat mij hielp en hoe ik met dingen ben omgegaan, hoeft voor een ander natuurlijk niet zo te werken. Als je klachten hebt, zoek dan iemand op die daarvoor heeft gestudeerd of gespecialiseerd in is.

De oorzaak van mijn klachten

Op 1 januari ben ik tijdens mijn vriendinnen trip naar Aruba in het ziekenhuis beland. Dat was voor mij een heel traumatische ervaring, want ik was in het buitenland, alleen en ik dacht dat ik dood zou gaan. De rest van die vakantie heb ik mij heel angstig gevoeld. Vanaf dat traumatische moment zijn mijn klachten eigenlijk begonnen, maar op dat moment wist ik dat nog niet. Na de vakantie ben ik gewoon doorgegaan. Maar op den duur merkte ik dat mijn lichaam uit begon te vallen. Ik ging wazig zien, viel flauw, mijn benen en handen tintelden en ik was constant heel benauwd. Voor mij voelde het alsof er een sumoworstelaar op mijn borst zat. Ik heb wel gedacht aan wat er nou met me aan de hand was, maar ondanks deze signalen ging ik gewoon weer door. In mijn hoofd had ik namelijk alles op een rijtje en zag ik geen reden waarom ik me zo voelde. Tot het op een gegeven moment gewoon niet meer ging.

Van doktersbezoek naar onderzoek

Op dat moment ben ik naar de dokter gegaan. En ik zou Nina niet zijn als ik er niet te zwaar aan wilde tillen en vroeg om een pil tegen mijn klachten. Want ja, ik wilde nog steeds gewoon doorgaan. Helaas, maar vrij logisch, bestond zo’n wonderpil niet en moest ik toch even op de rem trappen. Van de dokter ging ik naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek en nog een aantal andere onderzoeken want lichamelijk ging het echt slecht. Na heel wat onderzoeken kwam er uiteindelijk uit dat ik chronische hyperventilatie had. Dat betekent heel makkelijk gezegd dat je lichaam non-stop een marathon aan het rennen is en dat kan je lichaam natuurlijk niet aan. Hierdoor viel mijn lichaam dus ook uit waardoor ik in aanraking ben gekomen met paniekaanvallen en hyperventilatie.

Mijn ervaring met hyperventilatie en paniekaanvallen

Eigenlijk heb ik vooral last gehad van hyperventilatie. De paniekaanvallen heb ik een paar keer gehad. Ik voelde het niet perse aankomen als het gebeurde. Maar na het moment op vakantie ben ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijtgeraakt. Hierdoor staat je lichaam continu in overlevingsstand waardoor je ook constant benauwd bent. Ik wist wel dat als ik naar buiten ging of naar een feestje zou gaan dat dat het zou kunnen triggeren. Maar omdat ik meteen na mijn diagnose hulp ben gaan zoeken, heb ik vrij snel geleerd om er mee om te gaan. Niet dat ik geen paniekaanvallen meer had, want mijn lichaam ging wel hyperventileren, maar ik kon mezelf er wel weer uitademen.

Iedereen ervaart een paniekaanval anders en wat mij helpt om uit een paniekaanval te komen, hoeft dus niet perse voor een ander te werken. Wat mij helpt als ik in een paniekaanval zit (en dat klinkt een beetje stom), is om echt te aarden. Dat doe ik door mijn voeten op de grond te zetten, in een goede houding te gaan zitten met mijn schouders naar achter en door mijn omgeving in me op te nemen. Dus eigenlijk hardop zeggen wat je ziet: je telefoon, een witte muur, etc. Voor mij werkt dat heel goed. Daarnaast doe ik de ademhalingsoefeningen die ik van mijn ademcoach heb gekregen. Ook die zijn voor iedereen anders. Als ik het aan voel komen, werkt afleiding voor mij het beste. Toen ik weer voor het eerst naar een festival ging en ik voelde het aankomen, zorgde ik voor afleiding. Het is belangrijk dat mijn hoofd niet de ruimte krijgt om het door te zetten naar mijn lichaam. Ik moet niet in een rij gaan staan, maar bijvoorbeeld een rondje gaan lopen met een vriendin. Sta je daar dan met je goede gedrag 101 rondjes te lopen met je vriendinnen in plaats van te dansen op het festival haha. Eigenlijk moet ik gewoon letterlijk bewegen en afleiding zoeken dus. En natuurlijk vond ik het onwijs spannend om weer naar een festival te gaan, maar het is juist goed om weer dingen te gaan doen. Hoe langer je dat uitstelt, hoe hoger je de drempel ook weer voor jezelf maakt.

De hulp die ik heb gekregen

Ik heb een lijstje gemaakt met wat ik heb gedaan nadat ik de diagnose kreeg en waar je misschien wat inspiratie uit kunt halen. En ja, het is een behoorlijke lijst, want ik ben maar meteen voor de hele rambam gegaan 😜:

• Bezoek aan de huisarts
• Ademcoach (heeft mij heel erg geholpen)
• Psychosomatische fysiotherapie
• Massages
  Dit helpt om je lichaam te ontspannen. Mijn darmen waren zo gespannen dat ze niet meer werkten. Door een massage werd het letterlijk los gemasseerd.
• Werkboek Hyperventilatie, angst en paniek – Katrien Geeraerts, Nicole Smit
  Dit is echt mijn nummer 1 tip (!!!!!!!) In dit boek wordt beschreven wat er nou met je lichaam gebeurt bij een paniekaanval. Het heeft mij heel erg geholpen omdat ik het zo begon te snappen, herkenning vond en een soort bevestiging kreeg dat ik niet gek ben. Ik raad dit werkboek echt iedereen aan. Het is ook een toegankelijkere en goedkopere optie als je nog niet helemaal weet wat je zoekt of nodig hebt.
• Werkboek ACT in balans – Denise Matthijssen en Els de Rooij
• Yoga
  Je zou het niet verwachten van deze nuchtere Groninger, maar yoga helpt mij echt om de connectie tussen mijn lichaam en geest weer te vinden. Voor dit alles hoefde je daar echt niet bij mij mee aan te komen, maar het helpt mij dus oprecht.

Mijn omgeving

Ik ben vrij open over alles. Als ik me kut voel, dan zeg ik tegen de mensen om me heen dat ik me kut voel. Op het moment dat ik naar de dokter ging heb ik dat alleen aan mijn beste vriendinnen verteld. Ik heb oprecht de allerliefste vriendinnen, ouders en partner. Zij hadden er alle begrip voor en hielpen mij met alles. Ik geloof er ook wel echt in dat je beste vrienden je altijd willen helpen en het anders ook niet je beste vrienden zijn. Maar vergeet niet dat ook onwetenheid i.p.v. onbegrip een rol kan spelen. Want heel eerlijk, voordat ik in deze situatie zat dacht ik ook weleens ‘stel je niet zo aan’. Als iemand om jou heen simpelweg niet weet hoe hij of zij ermee moet omgaan, kan je ze dat niet altijd kwalijk nemen. Het kan wel fijn zijn om 1 of 2 mensen in vertrouwen te nemen die jou kunnen helpen. Dat hielp mij in ieder geval heel erg. Omdat ik vrij open ben, wisten in mijn omgeving heel wat mensen wat mijn situatie was waardoor ik erover kon praten. Maar doe vooral wat goed voelt voor jou!

Wat ik je mee wil geven

Weet alsjeblieft dat je niet alleen bent! Je hebt geen idee hoeveel dm’s ik heb gekregen toen ik mijn verhaal deelde. Het deed mij zo goed om herkenning te vinden in de verhalen van anderen. Als je hier misschien ook behoefte aan hebt, kan je bijvoorbeeld onder deze blog reageren om mensen te vinden die hetzelfde ervaren. En onthoud dat het altijd weer beter wordt. Dikke kus van mij en lekker blijven ademen 💖.