Op naar Polen
Met een klein team en een bus volgeladen met ingezamelde spullen vertrokken we naar Polen. Het eerste gedeelte van de reis voelde bijna als een roadtrip. We reden behoorlijke afstanden, hielde plas- en koffiepauze bij tankstations en zo’n beetje alle playlists kwamen voorbij. Hoe dichter we bij Polen kwamen, en dus onze eindbestemming, hoe meer de gezelligheid plaats begon te maken voor spanning. We reden toch richting oorlogsgebied. Ik had al wel wat verhalen gehoord over de situatie daar, maar toch kon ik me er maar weinig bij voorstellen. Wat gaan we aantreffen? Wat gaan we zien en meemaken? Na een lange trip komen we aan bij de oom en tante van Yuna. We worden met open armen ontvangen. We mogen meteen aanschuiven voor het avondeten en ook onze slaapzaal was klaargemaakt.
Tante Fifi
De tante van Yuna, Fifi, en haar man runnen een grote trouwlocatie/congrescentrum op een uurtje rijden van Warschau af. Normaal gesproken organiseren ze hier bruiloften of komen er grote zakelijke groepen langs. Er is ruimte genoeg om iedereen te laten overnachten. Op het moment dat de oorlog uitbrak, besloten zij al snel om hun business te laten voor wat het was en vluchtelingen op te vangen. Het is hartverwarmend om te zien hoe zij inmiddels al zo’n 65 mensen hebben opgevangen. Iedereen is welkom en iedereen mag blijven. Elke dag worden ze voorzien van maaltijden. Fifi en haar man hebben oprecht een hart van goud.
Net zoals jij en ik
Op het terrein van Fifi kunnen kinderen veilig spelen, is er eten voor iedereen en wordt iedereen met open armen ontvangen. Een deel van de ingezamelde spullen hebben we uitgestald in een kamer als een soort gratis winkeltje. Elke dag komen er wel nieuwe mensen aan bij Fifi en zo kunnen ook zij wat basisbenodigdheden pakken als ze aankomen. We hadden van tevoren al best een duidelijk lijstje gekregen over wat ze echt konden gebruiken. Omdat het grootste gedeelte van de vluchtelingen vrouw en kind zijn, lag daar ook de focus op. Denk aan speelgoed en spellen voor vermaak, maandverband en verzorgingsproducten en toch ook zeker wat kleding, maar ook met powerbanks en opladers waren ze heel blij. De spullen namen we voornamelijk mee om niet met lege handen aan te komen. Op korte termijn is deze hulp natuurlijke hartstikke fijn, maar in Polen kunnen ze ook aan deze spullen komen. Het is goed om je te realiseren dat deze mensen een aantal weken geleden hetzelfde leefde als jij en ik. En dus ook dezelfde leefstandaard hebben. Veel vrouwen pakten direct hun telefoon erbij om foto’s te laten zien van het leven dat ze nog niet zo lang geleden hadden. Familiefoto’s in de sneeuw, foto’s van hun dagelijkse bezigheden. Ik vond het vooral confronterend om te zien dat de vaders op die foto’s hier niet waren. Het gemis van de vaders en partners is groot. Zo liepen er moeders rond met een baby’s van nog maar een paar maanden oud en was er ook een vrouw die hoogzwanger is. Het is hartverscheurend om te bedenken dat zo’n jong gezin, en natuurlijk elk gezin, uit elkaar getrokken is. Dat vaders hun kinderen niet zien opgroeien. Dat kinderen hun vaders niet om zich heen hebben en dat moeders er alleen voor staan.
Station in Warschau
Nadat we een deel van de spullen hadden uitgedeeld bij Fifi, reden we naar Warschau. Dit is een plek waar veel vluchtelingen aankomen. Op een kleiner treinstation van Warschau werden we opgevangen door Magda, de dochter van Fifi. Zij liet ons zien wat de situatie was, waar onze hulp nodig was en hielp ons met vertalen. Magda vertelde ons dat naast het geven van spullen, de mensen ook heel graag gehoord en gezien willen worden. Omdat veel Oekraïners gebrekkig Engels spreken, was het best lastig om gesprekken te voeren. Maar ondanks de taalbarrière werd het snel duidelijk dat de mensen hier echt in een overlevingsstand staan. Hoe er bij Fifi op het terrein vrij voorzichtig gereageerd werd op de spullen, waren we in Warschau alle spullen binnen enkele minuten al kwijt. Het beeld van moeders die met een enkele tas of koffer en kinderen met een knuffel in hun hand over het station liepen, kwam heel erg binnen. Deze mensen zijn blij dat ze Oekraïne uit zijn gekomen, maar hebben vaak nog niet nagedacht over hoe nu verder. Gelukkig zijn Polen ongelofelijk gastvrij en staan er ontzettend veel vrijwilligers en organisaties rondom het station om hen op te vangen en verder te helpen. Maar het liefst zie je dat iedereen op een plek zoals die van Fifi terecht komt. Een plek waar kinderen kunnen spelen, waar je uit de chaos bent en vooral een plek waar je samen kunt zijn in een veilige en liefdevolle omgeving.
Yuna’s plan
Yuna is gestart met een inzamelingsactie voor haar tante en oom. Want ondanks dat het daar ontzettend goed geregeld is en de mensen zo lang mogen blijven als ze willen, doen Fifi en haar man dit op eigen kosten. Het is heel mooi om te zien hoe iedereen spullen doneert, maar er is ook een plan nodig voor de lange termijn. Een plek waar de vluchtelingen niet meer te gast zijn, maar zich thuis kunnen voelen. Een plek waar zij hun leven weer kunnen oppakken. De kinderen weer naar school kunnen en vrouwen weer aan het werk. De eerste ideeën zijn bedacht, maar er komt natuurlijk veel bij kijken. Achter de schermen wordt er nu verder onderzoek gedaan en gekeken naar wat er allemaal voor nodig is. Er komt binnenkort een video online op het kanaal van Kelvin waarin alles wordt uitgelegd. Deze zal ik uiteraard ook op mijn website delen. We hopen snel weer naar Polen af te kunnen reizen om aan de slag te gaan met het lange termijn plan. Het is na deze reis voor mij heel duidelijk geworden dat je het beste kunt helpen door geld te doneren. Het geld dat wij inzamelen wordt gebruikt om het lange termijn plan te realiseren voor de vluchtelingen op het terrein van Fifi. Help jij ook mee?
